این حسین(ع) کیست؟
" این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست"
"این چه شمعیست که دلها همه پروانه ی اوست"

این حسین کیست که بعد از طی اعصار وقرون
باز هم د رهمـــــــه جا ،قصه وافسانه ی اوست

این حسین کیست کـــــــه در حُریّــت وآزادگی
جمله احرارجهـــــــــان بنده ی آستانه ی اوست

گربوَد نامــــی زمردان ودلــــــــــــــیران جهان
رادمردی خِجِل از همّت مــــــــردانه ی اوست

کرَم ولطف وعطا،جــــــودوسخـــــــــاومعرفت
شرمگین از کرَم وطبـــــــــعِ کریمانه ی اوست

بینِ هفتادو دوملّت درخــــــــــــــــــــلالِ جنگها
جنگِ هفتادو دوتن جنــــــــگِ دلیرانه ی اوست

این حسین کیست که مستانــــــه ی عشاق جهان 
جُرعه نوشِ بحرِآن بـــــــاده ی پیمانه ی اوست

این حسین کیست که هنـــــگامه ی مردانه ی او
ثبت بر لوحِ فلــــــــک ،نهضت جانانه ی اوست

این حسین کیست کـــــــه در محشرِعاشوری او
حلم وصبر شرمنده از روحِ صبورانه ی اوست

حِکمت وبرتریِ سُرخیِ خـــــــــــون بر شمشیر
نکته ای از فِکرو اندیشه ی فرزانـــه ی اوست

از عطش در طولِ تاریخ ناله ی هـــر تشنه لب
گوئی از حنجره ی خونینِ دُر دانــــه ی اوست

نقشِ خـــــــــــــونینِ شفق بر سینه ی سُرخِ اُفُق
هم چُنان تصویر خونِ سُرخِ ریحــانه ی اوست

این حسین کیست که آوازه ی یاور خواهی اش
باز هم می شنویم، آوا زکــــــــــاشانه ی اوست

این حسین کیست که در فلسفه ی مــــرگ وحیات
بانگِ هیهاتش ز ذلّت، نـــــــوشِ مستانه ی اوست

گر زمین کربــــلا ،آن دشت پُــــــــر رنج وبلا 
کعبه ی آمال شد ،از طبع شاهـــــــانه ی اوست

بانگِ هَل مِن ناصرِن یَنصُرنی هـــــم طی قرُون
آی ،به گوش باشیم ،که این بانگِ غریبانه ی اوست

کلٌّ ارضٌ کــــــــــربلا و کلٌّ یــــــــــومٌ عاشورا
برگِ زرّینی زآئین وزسامـــــــــــــــانه ی اوست

ای بنازم بر حسین ومنصب وبــــــــــــــارگهش
حُب ومهرش به دلم ،تُحـــفه ی شُکرانه ی اوست

نوجوان افتخارآفرين

“امام حسين ع در ميان افرادي كه از او اجازه جهاد مي خواهند، يك كودك ده يا دوازده ساله را مشاهده مي كند كه شمشيري به كمر بسته و عرض مي كند: يا اباعبدالله به من اجازه بدهيد كه پا در ميدان جهاد كنم.« وَ خَرَجَ شابٌّ قُتِلَ ابوهُ فِي الْمَعْرَكَة » اين طفل كسي بود كه قبلاً پدرش شهيد شده بود. امام حسين عليه السلام در جواب او فرمود: تو كودكي نرو. عرض كرد: اجازه دهيد من مي خواهم بروم. امام حسين ع فرمود: ترس از آن دارم كه مادرت راضي نباشد. آن طفل عرض كرد: يا اباعبدالله! مادرم به من فرمان داده و گفته است بايد بروي، اگر خودت را فداي حسين نكني از تو راضي نيستم. در آن هنگام حضرت به او اجازه ميدان داد. اين طفل آنچنان با ادب و آنچنان با تربيت است كه افتخاري درست كرد كه احدي درست نكرده بود. هر كس به ميدان مي رفت، به رسم عرب خود را معرفي مي كرد و به خاطر اينكه اين طفل خود را به گونه اي معرفي كرد كه در تاريخ مجهول مانده كه پسر كداميك از اصحاب بوده است.(1) مقاتل او را نشناخته اند. فقط نوشته اند:« وَ خَرَجَ شابٌّ قُتِلَ ابوهُ فِي الْمَعْرَكَة » چرا؟ آيا رجز نخوانده؟ بدانيد: اين طفل وقتي به ميدان جهاد پا نهاد اينگونه با ادب و احترام رجز مي خواند: اَميري حُسَيْنٌ وَ نِعْم الاَميرُ ايها النّاس، من آن كسي هستم كه آقايش حسين است و براي معرفي من همين كافي است. اَميري حُسَيْنٌ وَ نِعْم الاَميرُ سُرورُ فؤادِ البَشيرِ النَّذير(2) و اين رجز از آن نوجوان افتخارآفرين براي شيفتگان و دلسوختگان آن حضرت پايدار جاويد خواهد بود.
پي نوشت: 1. مرحوم مقرّم از معدود مقتل نويسان معتبر است كه نوشته: نام او عمر وبن جنادة الانصاري است و پدرش در حمله اول شهيد شده بود. 2. بحار الانوار ج ۴۵ص ۲۷. مقتل مطهّر ص ۱۲۵.”