روضه امام جواد (ع) - مهدی سلحشور
لب تشنه بود، تشنه یک جرعه آب بود
مردی که دردهایِ دلش بی حساب بود
پا می كشید گوشه حجره به روی خاك
پروانه وار غرق تب و التهاب بود
در ازدحام و هلهله نانجیب ها
فریاد استغاثه او بی جواب بود
یک جرعه آب نذر امامش كسی نكرد
هر چند آب دادنِ تشنه ثواب بود
آخر شبیه جد غریبش شهید شد
آری دعای خسته دلان مستجاب بود
تا سایبان پیکرِ نورانیش شود
بال کبوتران حرم را شتاب بود
*می گه دیدم یه جایی دیدم این پرنده ها بالاشون به هم دادن سایبون درست کردن...
رو بدن آقا جوادالائمه سایبون درست کردن، آفتاب به بدنِ عزیز زهرا نتابه...*
اما فدای بی کفن دشت کربلا...
آلاله ای كه زخم تنش بی حساب بود
هم تیغ نیزه خون تنش را مکیده بود
هم داغ دیده شرر آفتاب بود...
